Marcus Petersen
Dit un Dat op Pellwormer Platt
Belävt op Pellworm un annerswor, mit Biller vun Karl-Heinz Sibbert, 2001, 95 S.

ISBN  978-3-936017-00-7            8,60 Euro

Restexemplare

Mien Modderspraak is Platt

Bi uns to Huus op de Insel Pellworm wor plattdüütsch snackt. Eers in ’e School leernten wi dat Hoochdüütsche. Dat wor denn ok unse eerste Fremdspraak. Bald kunnen wi de dore feine Ünnerscheede ruthöörn, de sik lang vör unse Tied entwickelt hem vun Dörp to Dörp, vun Stadt to Stadt un von een Insel un Halli to een annere, wenn wi uns wat vertellen däten. Sodenni heff ik mi al in junge Johrn an de dore feine Ünnerscheede bi ’t Snacken anpassen musst, wenn ik mi ni mit mien Pellwormer Platt vernarrn hooln laaten wull. Mi dünkt, dat is woll wichdi un nöödi, eenige Bispääle fasttohooln un optoschrieven. De hiere Döntjes un Geschichden mögen helpen, dat villicht ni mehr so gängige Wörder, Utdruckswiesn un besonnere Begäbenheiten för laatere Generatschonen an de Hand gäben warrn. Bi ’t Lääsen in Otto Mensing sien fiefbändige Wörderbook (1927-1935) funn ik en ganze Barg Wörder, de ik ni kennen dät oder de woanners en annern Sinn hem. De Spraaken verännern sik jo, ümmer en bäten to Tied.

Otto Mensing un sien beiden Pellwormer Mackers – Pastor Peter H. Martensen un de Lehrer Detlev Mäckelmann – hem dat düdli un klaar maakt. De Radels, Sinnspröök, Kinnerrieme usw. heff ik ok ut disse Bööker herutpuult.

Scholl eener mit dat eene oder annere Woord nix anfangen köön, so mach he mol ganz achtern in ’t Verteeknis kieken un woll ok dat Bedüüden finnen. Ut mien Soldaatentied fallt mi jüst ’n Stück in. Unse Kompani weer in ’t Kurland ut de Frontlinie trüchhaalt worn. Wi tööften en nie Opgaav af. Alltomol droogen wi de dore plackige Tarnkledaaschen, an de ’t keen Deenstgradafteeken geev.Dor keem en Melder vun ’t Regiment, steeg vun ’t Peerd, bunn de an ’n Paal un güng op unse Landser to. Se weern gau mit Klöönen in ’e Gang. De Riedersmann wuss düchdi över dat to vertelln, wat dor achtern passeern dät. As ik denn mol dor langs güng un em höörn dät, schoot ’t ut mi rut: »Wenn Se ni vun Nordstrand sünd, denn …« Wieder keem ik ni. »Joaa«, reep he un grient över ’t ganze Gesicht. Wiet vun de Heimat keem de feine Ünnerscheed vundag. De plattdüütsche Spraak is jo twischen de beiden Inseln Nordstrand un Pellworm worafti ni de sülwige. As wi beiden uns na ’n Schuur alleen ünnerhooln hem, keem ok de Diekbuu för de nie Bupheverkoog an de Reech. Wi harrn dor dormols beide gliektiedi woogt!Weer ’t en Tofall: Wat is de Welt doch lötj!
Marcus Petersen, im Juli 2001